КОГА ИСЧЕЗНАЛЕ ВИСТИНСКИТЕ БУГАРИ?

Уште во првите години по уништувањето на бугарската држава, кога поголемиот дел од Бугарите исчезнале, на нивно место се населиле пред се, најблиските околни етникуми. Бугарското население исчезнало затоа што, уште за време на првото и второто навлегување на Светослав (968 и 969 година), загинале многу Бугари.

Според сведоштвата за таа војна, во неа загинале многу бугарски војници.

Подоцна, за време на навлегувањето на Византија, во 971 година, повторно загинале многу Бугари, посебно за време на одбраната на престолнината Преслав.

Кога се видело дека византискиот цар Јован Цимскиј почнал да ја добива војната, стравувајќи дека бугарската аристократија би можела да се одметне и да побара од императорот сепаратен мир, Светослав ја избил речиси целата бугарска аристократија и сите високи воини (околу 300 до 350 души).

Дел од бугарската војска биле пленети и продадени во ропство, а добар дел избегале кај своите сојузници - Унгарците и Печенезите.

Згора на сето тоа, во согласност со средновековната практика, населението од престолнината, поради стратешки причини, било раселено.

На нивно место биле населени Даки (Власи) и Словени од племето Севери, кое пред тоа живеело во источниот дел на Стара Планина.

Сепак, тоа не го имале предвид Калојан и епископот Василиј, кога тврделе дека во нивните вени тече римска крв.

Објаснувањето на ова стигнува до еден постар период.

Во помнењето на Власите (што значи и на бугарските првенци), се уште живеел споменот дека тие и навистина имаат одреден процент римска крв, што впрочем се гледа и од латинските зборови во денешниот романски јазик.

Оваа римска крв и лексика кај Власите дошла од први до четврти век од нашата ера, кога Скитија (земја околу Дунав), служела за заточение на илјадници престапници од Рим (политички и криминалци).

Скитија за Рим била тоа што за Руската империја бил Сибир.

Да се потсетиме дека еден од најголемите римски поети Овидиј бил заточен во оваа област.

Тој податок го искористиле Калојан и Василиј, за да ја придобијат довербата на римскиот папа и за да добијат - едниот, царска круна, а другиот титула на патријарх.

Од изложениве соопштенија на византиските и на западните хроничари, како и од бугарските документи, неспорно се потврдува дека, по 972 година, бугарскиот етникум бил заменет од нови дојденци: Власи, Печенези, Кумани, Татари, Трако - Словени, а имало и одделни групи од аспаруховите Бугари, кои сега биле наречени Гагаузи.

Имајќи ја предвид ваквата етничка слика, се поставува прашањето:

Како може овој народ денес да го носи името Бугари?

Ако се држиме до реалните факти и до процентуално многу поголемиот дел на споменатите етникуми, во однос на вистинските Бугари, овој народ никако не може да се нарекува бугарски народ, туку најправилно би било да се нарекува турко-влашки народ. Но, денешниот народ во Бугарија себеси се нарекува бугарски народ, според името на некогашното племе кое таму имало своја држава.

Значи, денешниот бугарски народ свесно го носи политичкото име на аспаруховите Бугари.

Да заклучиме дека името на еден народ, не секогаш соодветствува со неговата етничка припадност и во такви случаи се вели дека тој народ го носи своето второ (политичко) име.

Но, затоа таквиот народ секогаш има право да си го смени своето име, како што направија Печенезите и Куманите кои, иако се Турки, не се чисти Турци, па сепак се декларираат како Турци.